การตีกลองแขก
กลองแขก เป็นเครื่องดนตรีประเภทเครื่องตีที่มีรูปร่างยาวเป็นรูปทรงกระบอก ขึ้นหนังสองข้างด้วยหนังลูกวัวหรือหนังแพะ. หน้าใหญ่ กว้างประมาณ 20 cm เรียกว่า หน้ารุ่ยหรือ 'หน้ามัด' ส่วนหน้าเล็กกว้างประมาณ 15 cm เรียกว่า หน้าต่านหรือ'หน้าตาด' ตัวกลองหรือหุ่นกลองสามารถทำขึ้นได้จากไม้หลายชนิดแต่โดยมากจะนิยมใช้ไม้เนื้อแข็งมาทำเป็นหุ่นกลอง เช่นไม้ชิงชัน ไม้มะริด ไม้พยุง กระพี้เขาควาย ขนุน สะเดา มะค่า มะพร้าว ตาล ก้ามปู เป็นต้น ขอบกลองทำมาจากหวายผ่าซีกโยงเรียงเป็นขอบกลองแล้วม้วนด้วยหนังจะได้ขอบกลองพร้อมกับหน้ากลอง และถูกขึงให้ตึงด้วยหนังเส้นเล็ก เรียกว่าหนังเรียดเพื่อใช้ในการเร่งเสียงให้หน้ากลองแต่ละหน้าได้เสียงที่เหมาะสมตามความพอใจ กลองแขกสำรับหนึ่งมี 2 ลูก ลูกเสียงสูงเรียก ตัวผู้ ลูกเสียงต่ำเรียก ตัวเมีย ตีด้วยฝ่ามือทั้งสองข้างให้สอดสลับกันทั้งสองลูก
การนั่งบรรเลงกลองแขก
การบรรเลงกลองแขกต้องใช้ผู้บรรเลง ๒ คน ซึ่งมีท่าแตกต่างกันคือ
กลองแขกตัวผู้ นิยมบรรเลงหน้าลุ่ยด้วยมือขวา (สำหรับผู้ที่ถนัดมือขวา) ผู้บรรเลงนั่งงอเท้าซ้ายละชันเข่าเท้าขวา ให้หน้าต่านตั้งบนเข่าซ้ายและให้ตัวกลองเอนพิงเข่าขวา
กลองแขกตัวเมีย ผู้บรรเลงนั่งขัดสมาธิ วางกลองแขกบนตัก หน้าลุ่ยอยู่ทางขวามือ (สำหรับผู้ที่ถนัดมือขวา)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น